Geçen zaman hiç bu kadar manasız gelmemişti daha önce. özel günleri zaten pek sevmem de, bayram zamanı sevdikleriyle olamayınca insan, hayatın çok boktan olduğunun bir kez daha farkına varıyor, sanki unutmuş gibi. Bomboş, sessiz bir ev. yanında olabileceğin bir sürü kişi varken, bu durumu seçen kişi sen olunca daha da anlamsızlaşıyor her şey. yanında seni mutlu eden ve seni bırakmayan tek şey sigara. Yaktıkça düşünüyorsun. Kurulan hayalleri, yıkılan hayalleri, verilen ama gerçekleşemeyen sözleri, vaadleri. Mesela Bayram için yanlarında olacağıma dair söz vermiştim kardeşime. Özlemişler beni. Ben de özledim ailemi. Ama gidemeyeceğimi bile bile, gidecek enerjimin olmadığını bile bile, belki o gün geldiğinde bir umut gidebilme ihtimalime karşın kardeşim sırf o söz verildiği an mutlu olsun diye söz vermiştim, bayramda yanınızdayım diye. Ama gidemedim. Sırf o an mutlu olmak ve mutlu edebilmek için verilen sözleri düşünüyorum şimdi. Çok acı.. Ümitsizliğin tanımı.. Belki de ümidin, bilmiyorum. Ama sanki her şey daha güzel olabilirdi.
Bir duygumu kaybettim ben. Ama hangisi bilmiyorum. Sevgi mi, empati mi, nezaket mi? insanlarla konuşurken, birden kendim gibi konuşmadığımı fark ettim artık. Sustum ben de. Sustukça kaybettiğim hissin boşluğu daha da büyüyor. Uyuşmuş gibiyim. insanlarla geyik yapıp, sıradan esprilerle konuşmayı sürdürürken, içimde biri isyan ediyor, bağırıyor yardım et kendine, kurtar kendini diye. Yavaş yavaş ölüyorum, kimse görmüyor. Beni görebilecek biri vardı aslında. o da unutmaya çalışıyordu beni en son. Unuttu da. Kendime ise kesinlikle tek bir soru bile sormuyorum. Kalbimden gelen bir cevabın tüm bedenimi sarsmasından korkuyorum. iradem benimle olsun istiyorum artık. Bakmazsam görmem, görmezsem üzülmem. irademi istiyorum. içimdeki o merak bitsin istiyorum. Hiçbir şey kolay değil ama bir kere yanlış yapınca, her şeyin bir anda bitmesi çok zor. Canım yandı yine. Merakımın amına koyayım sözlük.
Bazen bir adım, bazen bir zaman dilimidir her şey. Gerçekleştimek istediklerinize dair planlamadığınız ama eyleme dönüştürdüğünüz ilk andır aslında. Devamı gelsin ya da gelmesin, olayın özü budur.
ilişkiler de çok ucuzlamış. sevginin, emeğin, merhametin değeri hiç kalmamış bu hayatta. öyle kolay harcıyoruz ki elimizdekileri, öyle kolay kırıyoruz ki hiç acımadan 'en sevdiğimiz' dediğimiz insanları, sonra da mutluluk bekliyoruz bu hayattan. baksan herkes huzur istiyor, mutluluk istiyor. ama elindekinin kıymetini bilmiyor insanlar. onu kaybedince anlıyor bazen. bazen de hiç anlayamadan ölüp gidiyor.
"seviyorum, ölüyorum, beraber yaşlanacağız" diyoruz, sonra bir bakmışsınız ki gözünüzün yaşına bakmamışsınız, o'nsuzluğu seçmişsiniz. sen pamuklara sarmışsın onu, o birkaç kelime ile seni yıkmakta sakınca görmemiş. Ya da tam tersi. Sen yıkmışsındır.
Ama bıraktım artık hayatı sorgulamayı. Aptal bir mutluluğun peşindeyim. Fakat içine giremeyeceğim derecede güzel hayatlar var. Dayanmayacağım artık ben de. esip gürleyeceğim hep. bazen fırtına olup her şeyi darmadağın edeceğim. bazen de öyle dingin eseceğim ki, huzur vereceğim herkese. bazen gök gürültüsüne karışıp bardaktan boşanırcasına yağacağım bedenlere. bazen de susamış dudakların merhemi olacağım damlalarımla. bazen iliklere kadar hissettireceğim, gözyaşının damlayamadan donmasını sağlayacak kadar buz olup merhametsizce düşeceğim yüreklere. bazen de o kadar sessiz süzüleceğim ki, gökten düşen ve lapa lapa yağan kar'ın verdiği mutluluk olacağım. bazen ateşi alevle sarıp sarmalayıp ruhu da, bedeni de ayrı ayrı karış karış umursamadan tutuşturacağım ayırt etmeden kimseyi. bazen de ufukta beliren kızıl kuşak gibi gözlere ziyafet olacağım..
