hikaye ne kadar doğru ne kadar yanlış bilmiyorum.
bir gün saat 5:45 gibi bir belge almak için şirketten çıktım, acelem vardı hemen taksiye bindim. taksicinin anlattığı hikayeyi duyunca hayatın ne kadar acımasız olduğunu gördüm. genelde kolpacıdır taksiciler ama bilmiyorum samimi geldi bana. neyse anlatayım. bir gün bir yolcusu anlatmış, olay yolcunun başından geçiyor. iki sevgili istanbulda üniversite kazanmışlar, tam okula kayıt zamanı kızın babası vefat etmiş. elde yok, avuçta yok. neyse kız okulu bırakma kararı almış, ancak çocuk durdurmuş, ben çalışırım sen oku, sana para yollarım demiş. 4-5 yıl boyunca kıza sürekli para yollamış, elinden geldiğince yanına gitmiş. Bir gün tesadüf eseri kızın iki tane telefon kullandığını fark etmiş, diğer telefonu inceleyince beyninden kan sıçramış. hikayedeki kızımız bu adamı, 3 yıl boyunca onun yolladığı paralarla, başka biriyle aldatmış. bu olau doğru mu, değil mi bilmem ama, öyle şeyler duyuyoruz ki, insan "Hadi be ordan böyle şey mi olur!?" diyemiyor. işte bu yüzden hayat çok acımasız, çok
