Çok uzun zamandır bir boşlukta düşüyorum gibi. Bir, bir buçuk sene. Her gün evet bugün çakılacağım hissi ve bir yandan boşlukta süzülmenin lanet cazibesi. Ne de olsa bir gün çakılacağım diye mi yoksa artık bir an önce çakılayım diye mi her gün yapılan bunca hatalar. Her şeyi değiştirsem, unutsam; bildiklerimi, yaşadıklarımı ve hayatımdaki insanları. Insan ne kadar kaçabilir kendinden yine de?
Sevsek yine ilk günkü gibi. Ilk günkü gibi ama en eskiden olduğu gibi. Seni tanıdım, senle büyüyeceğim ve ne zaman bir omuz arasam seni bulacağım der gibi sevsek, yine de satılır mıyız her defasında.
Kendisine güveneni satıyorsa bir insan, Düşmanlık beslediğine ne yapar.
Ben hep şuna inandım. Insanları birlikte tutan şey bölüşülmüş bir parça ekmektir. Cepte son kalan bozuklukları karşındaki için harcamaktır. Ya da ne bileyim beraber bir dünya yol yürümektir, her sokakta anı bırakacak. Şimdi bütün inandıklarımı çöpe mi atacağım.
Allah bilir elbette ama özellikle son bir yılı boşuna yaşadım. Ne olur unutsam yaşadıklarımı.
