Bundan iki ay önce, on sekiz yıldır yaşadığımız, artık miadı dolmuş olan evimizden taşındık. Önce bir boşluk hissi belirdi, sonra o boşluk hissi hiç gitmedi. Sanki orada on sekiz yıl yaşamış olan ben değilmişim de her şey bir yalandan ibaretmiş gibi. Birkaç kez o binanın önünden geçmem gerekti, başımı çevirip bakamadım bile. Nice anılarla karşılaşmaktan korktum. Şimdi tek hayalim bir gün hiç olmazsa aynı caddeye dönebilmek. Insan içinde kucak dolusu özlem varken nefes almakta zorlanıyor.
