ben çocuklarımı böyle bir seçim yapabilecek kadar rahat yetiştirdim. bunlar yine şimdiki nesli görünce o kadar da rahat değillerdi ama kendi başlarına bir şeyler seçebilecek kadar boşlukları oldu hep.
biz hem çalışır hem okurduk, iki patronumuz olurdu artık nerede çalışıyorsak o dönem biri orada, diğeri de evde beklerdi. şimdi duygu sömürüsü yapacak halim yok, yok şöyle fakirdik böyle yoksulduk diye ama hayatın gerçekleri buydu. bunu görüyorduk, başka bir şey görmüyorduk ki başka ihtimal gelsin kafamıza. inşaatlardan eve zor gelen, geldi mi alkollü gelen, alkollü gelmese evde içen, yüzüne bakmaya bile ne kafası ne zamanı kalmamış babalarımızı allah zannederdik biz. her güç ondaydı. onun inandığı şeylere inanmak, yüzünden bir gurur bir gülümseme oluşturabilmek dünyalara bedeldi. başka göremiyorsun çünkü böyle bir şey. camiye namaza gitmek, abdest almayı öğrenmek, büyümek adam olmak demekti. görüp göreceğin kaç gram saygı var ki bunları heba edesin? sayılı arkadaşın var yanında rahat hissettiğin onlara uymak demekti. kız verecek aileye iyi çocuk müslüman çocuk olmak demekti.
bu insanlar hep didiniyor, neleri oluyor ki öte dünyadan vazgeçebilsinler? hak arayan satılır, hak arayan yalnız kalır, hak arayan aç kalır, bu insanlar ne hak görmüş de ilahi adaletten vazgeçebilsinler?
size bir şey diyeyim mi, bu din min meseleleri kimsenin asıl problemi değil.
