michelangelo'nun yaptıktan bir müddet sonra, yaptığına pişman olduğu güzel bir eser. sebebi ise; amacı meryem in, öldürülen isa yı anne şefkati kucaklarken, aynı zamanda da yapılan vahşeti göstermek isterken amacından uzaklaşmasıdır. yani, michelangelo bu eseri yaparken insanların 'ya, harika olmuş, süpersin' demesinden ziyade, o acıyı yaşamasını istemiştir. ama mükemmel tasviri yüzünden hiçbir insan bu eseri gördükten sonra üzülmez. zaten sanatçının son dönem çalışmaşlarına bakılırsa -ki çoğu yarım bırakılmış, özensiz- sonradan sanatı nasıl yorumladığı görülür.
