biz milletçe abartıyı severiz. düğünlerimizin güzelliği kırk gün kırk geceyle ölçülür, eve gelen misafiri adeta son toprakların son kralı gelmişçesine ağırlarız. biz severiz abartıyı, bunu sinemaya da yansıtmışız haliyle.
korku filmlerinde her an korkutmak için neredeyse koltukların arkasına saklanacak oyuncular, komedi filmlerinde her saniye güldürmek için abartı mimiklerle zorlama espri bombardımanına tutarlar izleyiciyi. hele ki dram filmleri, öyle yüreğimize dokunurlar ki içimiz çıkar üzüntüden; sanırsınız çoluğun çocuğun rızkını kumarda kaybetmişiz, eve haciz gelmiş öyle bir ağırlık çöker üstümüze.
sonuç olarak filmin türü neyse o konuda abartıya kaçılmasıdır. elbette ki bu bir genellemedir ve bütün genellemeler yanlıştır der sizi bu güzel paradoksla uğurlarım.
