ahmet haşim'in şiiri vardır o belde'nin yolları...
Bir lamba hüzniyle
kısıldı altın ufuklarda akşamın güneşi;
söndü göllerde aks-i girye-veşi
gecenin avdet-i süküniyle...
Yollar
ki gider kimsesiz, tehi, ebedi,
yollar
hep birer hatt-ı pür-süküt oldu
akşamın sine-i gubârında.
onlar, hangi bir belde-i hayâle gider,
böyle sessiz ve kimsesiz şimdi?
Meftür
ve muhteriz yine bir nefha-i hayâl esiyor;
bu nefha dalları bîtâb ü bîmecâl uyutur.
Sonra eyler gıyâhı nâlende,
sonra âgüş-ı ufk içinde ölür...
(...)*
