orta okuldayken okul çatısı altında bir tiyatro oyununda oynamıştım. okul çatısı dediğim okul binasının kiremitten oluşan çatısının altı değil, okul faaliyeti olarak bir tiyatro sahnesinde oynamak. bir gün bu oyunu okuldaki öğrencilere sahneleyecektik. ankara'nın varoş bir semtinde çoğu ankaralı, çorumlu, yozgatlı, kırıkkaleli, çankırılı işlenmemiş mallarla aynı okulda okumak zorunda kaldığımı belirtmekte fayda görüyorum bu arada. hocamız defalarca sahne kültüründe ıslığın olmadığını bize söyledi, fakat bunlar sahne kültürünü ne bilecekti ki? oyunu tamamladığımızda gururla seyirciyi selamlarken alkış tufanının arasında ıslık sesleri duyunca "hay çıkmaz olaydım bu sahneye! sikip attılar içimdeki tiyatro aşkını!" diye lanet geçirdim içimden. böyle yüce bir sanatı öyle bir kitleye icra ettiğim için bugün bile utanırım.
