insancıl şartlarda yaşayamayan milyonlarca insan varken ben evimi, arabamı, yatağımı beğenmiyorum.
En büyük hayali okumak olan binlerce insan varken sabah kalkıp okula gitmek, iş bulamadığı için evine ekmek götüremeyen babalar varken sabah kalkıp işe gitmek bana zor geliyor.
Kendinden yaşça büyük "heriflere" gelin olarak verilen kızlar varken berkecan beni terk ettiği için mutsuzum.
Sıcakta güneşin alnında çalışan inşaat işçileri varken evde oturduğum için bunalıyorum.
Görme, işitme, yürüme engelli olup şikayet etmeyen insanlar varken ben gözümün rengini beğenmiyorum.
Yetiştirme yurtları tıka basa doluyken annemin çok fazla üstüme düşmesinden sıkıldım.
Memnun olamıyorum çünkü mütemadiyen şikayet etmekten başka yaptığım bir şey yok.