bir sene önce falan sabah sahilde koşu yaparken genç bir adam gördüm bankta oturmuş ağlıyordu ama böyle hıçkıra hıçkıra. çok garip manzaraydı aslında, gittim yanına oturdum. önce garip garip baktı sonra birden anlatmaya başladı. o kadar içten o kadar derinden anlatıyordu ki oturdum ben de ağladım. ondan sonra birkaç kere daha buluştuk falan. hayatımın en iyi dostlarından birini kazandım.
bazen insanlardan korkmamak gerek.
