çocuktum o sıralar.. babam bu mereti her akşam aynı kuruyemişciden alıp gelirdi yeni kavrulmuş sıcak sıcak.. çürük ön dişlerimle çitmeyi bilmiyordum bile.. babam çiter içini kolamın içine atardı. anca öyle yiyebiliyordum. her akşam gelenek haline gelmişti bunu yemek. hepimizin ağzı çekirdek kokardı. serilen gazetenin üstüne kabuklarından bir dağ yapardık adete.. genelde deli yürek dizisinin yayınlandığı gün çiterdik. pazartesi. çok mutlu olduğum dönemlerdi. o sıralar tek derdim bünyamini bilye de ütmek. saklanbaçta sobelenmemek. met oynarken tahtayı en uzağa fırlatmaktı sopayla..
yine bir pazartesi herkes koltuklarda ki yerini almış babamı bekliyordu. saatte epey gecikmişti hiç böyle yapmazdı. dakik adamdı benim babam. sonunda geç de olsa kapı çaldı. kapıyı açtığımda karşımda babam değil bünyamini gördüm. annemi sordu. anneee diye bağırıp geldi kapıya. efendim evladım dedi annem.. bünyamin '' mustafa amcaya araba çarpmış '' dedi.. bunu bir anda dedi çünkü çocuklar kötü haber vermeyi bilmezdi.
annemin o cennet yüzüne kara bulutlar çöktü adeta. annem '' nerede'' derken ayakkabılarını çoktan giymişti. koşarak olay yerine gittik. polis arabalarının renkli lambaları ve babamın etrafına çekilen şeridi gördüm. üstüne gazete örtmüşlerdi babamın. yerlerde ise kese kağıdından patlayan çekirdekler vardı. hepsi kana karışmıştı.. annem bayılmıştı ben ise ne olduğunun farkına varmaya çalışıyordum..
gitmişti babam. artık olmayacaktı hayatımda. bunu o zaman anlamadığım için kendime küfür ediyorum. acımı bile doğru düzgün yaşamamıştım.
o gün bugündür ne zaman birisi ortamda çekirdek çitip bana uzatsa o kişiden nefret ediyorum.
