yazarlığın onaylanana kadar yazdığın girdilerin boşa gittiği düşüncesine kapıldığın, bu düşünceye kapıldığın her anın zehir zemberek olduğu zamanlardır. o anlardan birinde dökülüyor dilimden bu cümleler. öfkeyle karışık bir sitem besliyorum aslında, bir taraftan da yunus emrenin o derin manalı dizeleri geliyor aklıma;
''emeksiz zengin olanın, kitapsız bilgin olanın, sermayesi din olanın; rehberi "şeytan" olmuştur.'' diyorum, kendi kendime. büyük üstadı anarak. sonra da sözcüklerimi sözlükte ki yalnızlığına bırakıp, şehrin gürültüsünden kaçmış bir çocuğun, turuncu sokak lambalarının aydınlattığı.. dalga seslerinin en derin tonlarıyla işitildiği.. mehtabın denizin dibine kadar vurduğu gecede, bütün bunlara hakim olan bir banka oturduğunda aldığı hazza ulaşıyorum. sinir uçlarımın en derin noktalarına dokunup orgnzm tadında bir yazı yazmanın keyfiyle sözlüğe şükranlarımı sunuyorum. (bkz: kaçıncı nesilim lan ben)
