kendi kendimi ikna edip, onları sevmeye zorladığım iki değerli kız oldu hayatımda ancak ikisi de mükemmel ve etkileyici değildi. benim varlığımın yanında esameleri bile okunmuyordu. bunların haricinde kendimi aşık olmaya çok zorladığım dönemler de oldu ama bunun tamamen kendimi kandırmak olduğunu keşfettim. eğer isteseydim onlarla yoluma devam ederdim ancak belli bir noktadan sonra ilgimin kaybolduğunu hissettim onlara karşı. belki de gerçekten hiç aşık olmamıştım. hani olsalar da olur olmasalar da olur aşamasındayken ise film koptu bende.
kendi varlığımın güçlü olduğunu hissettiğim noktada artık kendi benliğimden başka kimseye aşık olamayacağımı hissettim. özellikle son yıllarda derin bir öze dönüş başlattım. bir ikinci yabancı dil öğrenmekti, ansiklopedi karıştırmaktı, psikanalizme merak salmaktı, hayatımın merkezine sporu koymaktı derken hem fiziksel hem de zihinsel olarak çok verimli bir dönem geçirdim ve geçirmekteyim. elbette hayatta hala bazı eksikliklerim var ama ben 2 sene önceki ben bile değilim. beni iki senedir görmeyenler bile tanımakta güçlük çekiyorlar artık. bazen aşık olamamak ya da aşkta umduğunu bulamamak çok daha güçlü ve dirayetli bir kişilik yaratır. bunun birincil tanığı bizzat benim.
açıkçası bu saatten sonra da gerçek anlamda aşık olabileceğime inanmıyorum. çünkü aşkların en büyüğü olan narsizme bir kez evrildikten sonra insanın bir daha çıkışı olmuyor. artık kendi benliğime duyduğum ilgi ve aşkı hiç kimse veremez bana. sanıyorum her geçen gün güçlenip, nitelik kazandıkça da bu aşk artıyor. düşünün sürekli artan ve gittikçe güçlenen bir aşk. yeryüzünde bunun üzerine geçebilecek bir sevgi veya aşk olabilir mi? mümkün değil olamaz.
