biraz evvel söylediği çikolatalı mochasının gelmesini beklerken taşıma kabıyla yanında getirdiği kedisini okşayıp ona sevgisini gösterdikten sonra yüzüne düşen bukleyi düzeltip cafenin en köşesinde oturduğu sandalyede dizlerini kendine çekerek çantasından çıkardığı cezmi ersöz kitabına kaldığı yerden devam eden kemik gözlüklü, gri hırkalı ve mutsuz kızdır.
edit: arkadaşlar ben değilim bu kız, ben kız bile değilim. bu sadece hayal gücümün bir parçası. saldırıyorlar efendim durduramıyoruz.
