''ahlak kuralları'' olarak konuyu ele alırsak, kural ve ahlak kelimelerini tek tek ele almamız gerekir. ahlak, insanın empati kurup, bunun üzerinden bir toplum değeri yaratmasıdır. yani ahlakda genel olarak bir kurul söz konusu değildir. buna karşın ahlak kuralı denen şey, ortaya çıkan empatinin kabul görerek toplum tarafından sahiplenilmesiyle oluşur. din tam da bu kabullendirme noktasında devreye giriyor.
siz insanlara; mükemmeli vaad edip, bunu sunabileceğinize inandırırsanız o insan sizin peşimizden gelir. mükemmeliyete giden bu yolda inandırıcılığınızı kaybetmenize neden olacak kadar abartılı taleplerde bulunmadıkça o kişi sizi hep takip edecektir. toplumda insan insiyatifine bırakıldığı zaman empati kavramının çok da fazla kullanılmadığını görebiliyoruz. dini değerlerinde sahiplendiği ahlak kuralları insana mükkemmeli vaad eden sıfatıyla çok kolay destekçi bulabilir. bu da ahlak kurallarının kabul göremesini sağlar. yani, ahlak kuralları nasıl dinin vaad ettiği cennet için bir araçsa, din de ahlak kuralları için bir araçtır.
ayrıca ''ahlak kuralları için dine gerek yoktur.'' önermesini savunan kişi her ne kadar haksızmış gibi görünse de. bunu savunan kişilerin bu önermeye önce kendilerinin inanması gerektiğini unutmamak lazım. yani bunu savunan ateist, agnostik veya deist arkadaşlar aslında teist birinden daha ahlaklı olarak yetişmiş de olabilir. benim bahsettiğim şey toplumun genelini kapsıyor.
