Tam iki sene boyunca evden uzaklaşmak için çabalamişken şimdi evi ozlemek çok saçma geliyor. Belki de kiymetini bilmediğim için vicdan azabı çekiyorum bilemiyorum. Kendimi anasınıfına yeni başlamış küçük kız çocuğu gibi hissediyorum. Her an anne diye ağlayacakmiş gibiyim. Bu ilk günler çok berbat. Ilerde bugünlerimi hatırlayıp çok gülicem belki ama şimdi hiç mutlu değilim..
