Haklı bile olsa insan, zaman zaman aklına gelir ve hüznü en derinden hisseder. Bazen kızar, sinirlenir, haklı olmanın gururunu yaşayıp hüznü gidermeye çalışır egosundan, kibirinden, haklı olma içgüdüsünden ve bencilliğinden ödün vermeden. Haklı olmak ve/veya öyle olduğunu düşünmek eşsiz bir rahatlama hissettirmez mi zaten insana? Peki kibiri, mantığı, egoyu ya da bencilliği bir kenara bırakırsak hala aynı hisler var olur mu? Belki itiraf etmek yine de zordur ancak durumu hazırlayan olaylar her nasıl olursa olsun; küçük bir anı, bir hatıra, bir anımsama yeter 'dost'u özlemek için. Ve ne kadar zaman geçse de can yakar her daim.
