agnostisizmin diğer bir kolu olan agnostik ateizmin aksine en az bir yaratıcı varlığı kabul eden fakat bunun doğruluğunun veya yanlışlığının bilinemeyeceğini savunan felsefi görüş. bu görüşü benimseyenler işin esprisine girenler tarafından "tam şurada durayım da hani varsa götü kurtarmış olurum yoksa da bir şey olmaz"cılar olarak görülürler ki özünde tabii ki öyle değildir.
agnostik teizme dair bahsedilebilecek ayrıntılardan biri de bu görüşü savunan bazı insanların agnostik teizm ile agnostik ateizm arasında gidip gelebiliyor oluşudur. bu gidip gelişin sebebinin belki de bir takım duygusal devinimlerle alakalı olduğu düşünülebilir. diğer bir grup ise neredeyse duygulardan tamamen soyutlanmış bir bakış açısı ile sadece agnostik teizmi benimsiyor olabilir. bu benimseyişin sebebi de evrenin belki de aklımızı aşan genişliğinden ve en önemlisi ilk anından öncesinin belirsizliğinden kaynaklı bir sebep olabilir.
belki de ileride bilimde evrene dair atılacak çok önemli bir adım agnostisizm kristalinin çatlamasına sebep olabilir ve bu bir ihtimal olarak agnostikler için orada duran bir şey. kavramın kesinlik yerine şüpheciliğe odaklanışı ve dolayısıyla da böylesine hassas ve kırılgan bir yapıya sahip oluşu da bir ihtimal buradan kaynaklı bir durum olarak da düşünülebilir. tabii bu görüş bile kendi içerisinde bir takım saplantıları da beraberinde getirmiyor değil. örneğin ilahi bir gücün kesinlikle tam olarak var olup olamayacağı bilinemez fikri bakış açısına bağlı olarak kendi içerisinde bir saplantı olarak da tanımlanabilir yahut tanımlanamayabilir.
tüm bunlar yetmese bile son bir cümleyle bitirmek gerekirse, bu hassas ve kırılgan kristalin en önemli özelliklerden birisi de sanırım açık bir şekilde belli bir yere ait olmayışı ve her daim şüpheci yaklaşımı olsa gerek. böyle bir özellik ise bilimsel olgunluk olarak içinde bulunduğumuz zamanı düşününce bir felsefik düşünce olarak gayet mantıklı geliyor.
