itirafımı, itiraflarımı buraya değil de, beni gerçekten anlayacak, dinlediklerini koz olarak kullanmayacak "vay anasını benden de kötüleri varmış, şükür yarabbim" demeyecek, meraktan değil bana gerçekten sevgi besleyen birine anlatmak isterdim.
Allah başka dert vermesin tabii.
Ama bu hayatta, samimi bir "dinleyicinin" yokluğu da üzmüyor değil.
Ama en azından bir kesinliğim var: (O insanı tanıyana kadar)
Anlatmayacağım o gizlilikleri çünkü dinlemeyecekler.
isterlerse "sinsi bu yea" desinler içlerinden. Etiketler yapıştırmaya bayılan bünyenize yenik düşecek değilim.
