öyle bir dönem düşünün ki ağlamadan 15 dakika duramıyorsunuz.** ailenize belli etmemek için 15 dakikada bir tuvalete gidip ağlıyor ve geri geliyorsunuz. yaşadığınız her dakika cehennem ızdırabı. sürekli utanç duyuyorsunuz. sürekli uyumak istiyorsunuz acı çekmemek için. o yaşta* imkansız ve kabul edilemez gelen intihar bile aklınıza geliyor. uykunuz yok ama zorluyorsunuz kendinizi uyumak için. çünkü sadece uyurken acı çekmiyorsunuz. yemek yerken, tuvaletteyken, yürürken, su içerken. hep acı çekiyorsunuz. acı çekmediğiniz 10 saniye bile yok. çekilen acının bir tarifi yok. dünya üzerinde böyle bir acı yok. aynı acıyı şuan yaşasaydım önce onu sonra da kendimi öldürürdüm herhalde. işte böyle bir şey acı çekmemek için sürekli uyumak. sonra geçiyor. yerini misliyle hafif başka acılar alıyor. sigara içiyorsunuz geçiyor. aklıma gelince yazayım dedim.
edit: evet doğru diyorsunuz ama o zamanlar kimseye bir şey söyleyemiyordum. imkan yoktu yani.
