Her şeyi geçtim de bütün salon nasıl korktu buna anlamadım, arkamda oturan 20li yaşlarda bir çocuğun kız gibi çığlık atmasına şahit oldum. Kızın biri en sonunda kulaklığını takıp son ses müzik açtı.
Ben ise ne mi yaptım? Kahkalarla güldüm efendim, sesler desen aynısını taklit edebiliyorum. Tipler desen bir ara 'hüloğ' diye bağıran teyzenin kopyası.
Türk sineması korku alanında daha çok yol katetmeli.
