98 yaşında birinin 1 asra yakın süren hikayesinin sona erdiği durumdur.
Üzülmek anlamsızdır. Ölenin sevdiklerine kavuştuğunu düşünüp, mutlu bile olursunuz.
Hele 98 yaşınızda ama yine yüzlerin omzunda ilerlerlediğiniz o ana kadar, aklınızı ve gücünüzü yitirmediyseniz, mucize gibi görünür.
içinizi burkan 1 tek şey olabilir, 98 yıla dahil olan torunlar, 1 tarihi kaybetmiştir artık:
.Çanakkale'de şehit olanları kimse anlatamaz onun kadar gerçek,
.Çetelerin batı'da da ortaya çıkıp, çocukları nasıl kestiklerini ama yahudilerin, hristiyanların, müslümanların; ermenilerin, türklerin, kürtlerin dostluklarını da anlatamaz,
.Atatürk'ün Dolmabahçe'den nakil edilen naaşının insanların boğazlarını düğümleyen bir yasla Haydarpaşa'dan yola çıkarılmasını da anlatamaz,
.Maksim Gazinosu'nu, Gazinocular Kralı'nı, eski kabadayıları, içki masasının namus olduğunu; yani konuşulanların kimseciklere anlatılmadan saklanmasının vefa borcu olduğunu da kimse anlatamaz,
.Ağaların batıda da var olduklarını; ağalıklarının eziyetten değil, mülkleri ile övünmeden yetime, öksüze, darda olana yardım etmekten geldiğini kimse gösteremez,
.Düğünlerin şenlik olması gerektiğini, ölümlerin birlik olması gerektiğini; zurnanın keyfini, mevlidin övgüsünü,
.Büyük evlerde, büyükler ve küçükler bir arada yapılan hoş sohbetleri, çocukları rüyalar aleminin derin köşelerinde yakalayacak efsaneleri de kimse anlatamaz.
Yani hayat, kaçında bir hikayeyi bitirirse bitirsin, her hikayenin bitişi iç burkar, mühim olan her hikayenin özellerinin unutulmamasıdır.
