böyle durup dururken çat diye orta yerinden kırılabiliyor insan. hiçbir şey yapmamışken ve hiçbir şey de yapmak istememişken zaten. ama Ben hep en yakınım dediğim insanlar tarafından bile üzülen biriyim. Sen üzmüşsün, o üzmüş fark eder mi? En yakınımdaki üzdü, sesim çıkmadı. Üzülmesin diye. sonra kuşandım zaten zırhımı, kapattım kapılarımı beni üzebilecek her şeye.
ve o kapının ardına kimsenin geçmesine izin vermedim bir daha. ya da öyle zannediyordum gelene kadar şu ana. şimdi gördüm ve dedim ki, neyse ki kalbimi kırabilen biri hala var. kalbim olduğunu hatırlıyorum kırıldığında. dedim ki, neyse ki hala papatyalarımın suyunu değiştirebiliyorum.
