Bir suredir kafamda olup da evirip cevirip bir sonuca vardiramadigim, aslinda vardirdigim fakat ara ara hortlayan istek. Her seyi su an olmasa da birkac yil icerisinde birakip gidebilirim. Beyin gocu furyasina katilabilirim, zor olmaz. Su sacma salak ulkenin sacma salak halinden kurtulurum. Daha medeni bir ulkede yasarim, insanlarin sabahlari birbirine gulumsedigi, birbirlerini kiyafetleriyle yargilamadigi, her turlu saygiyi duyduklari bir yerde. Ama sonra diyorum ki sen bu ulkede dogdun, buyudun, hucrelerine kadar isledi bu ulke, kacabilirsin, uzaklasabilirsin ama kurtulamazsin! Uzaklara gitmis, baska diyarlarda yasayan arkadaslarima, kuzenlerime bakiyorum sonra, hepsinin bagi burayla duruyor. Bu ulkeden, gundeminden, ulkenin bize yasattigi acilardan uzaklasamiyorlar. Arkasindan arkamda birakacaklarim geliyor aklima. Beni buraya baglayan isim degil. Gider dunyanin diger ucunda da yaparim isimi freelance olarak. Beni buraya baglayan ailem ve ailem olmus bir avuc arkadasim... aslinda tam olarak onlar yuzunden gidemiyorum. Arkada kalan olmanin ne demek oldugunu, insanin icinde buyuyen ama cozum bulunamayan ozlemi biliyorum. Bensiz hayatlarina devam edeceklerini ama ah olsaydi keske simdi burda diyeceklerini biliyorum. En cok annemi birakamiyorum. Yapisik olmayan iliskimiz uzaktan da yuruyebilir ama biliyorum, sevdigim yemekleri yaptiginda boynu bukulecek, kim bilir oralarda ne yiyor diyecek, aksam is cikisi saatinde zile basmami bekleyecek...
Iste tum bu nedenlerden dolayi her seyi birakip gidecek cesareti bulamiyorum ama artik burasi da bana dar gelmeye basladi! Belki bir iki yil icinde belli bir sureligine gidip gelecek cesareti bulurum kendimde...
