Yavaş yavaş belimin büküldüğünü , kalbimin , ruhumun , beynimin olduğundan da zarar gördüğünü görmek ne kadar da acı...
Oysa ki herkesin imdadına ben koşar, acılarını biraz da olsa hafifletirdim.
Oysa imdat uman olmak çok daha farklı bir şeymiş.
Neden herkesi huzura kavuşturan kurduğum cümleler bende beş para etmiyor? Neden ben huzura eremiyorum?
Çekilmez kılan hayatın kendisi değil, çevremde barınan(barınmalarına izin verdiklerim) art niyetli kişiler...
Kısacık ömrüme bu kadar şeyi sığdırabileceğimi hiç bilmiyordum oysa ki.
Meğer bu konuda ne kadar da yetenekliymişim.
Yavaş yavaş bükülüyor artık belim.
Yürürken başım daha eğik, gözlerim daha çok takip ediyor ayak uçlarımı...
