bir çiçek vardı ben gibi. birgün en mutlu olduğunu düşündüğüm anların birinde (ki sen hep mutluydun) kitap arasına yerleştirildi çiçek. çiçek o kadar mutluydu ki sayfalar arasına konurken. hergün, her dakika açıp onu izleyecekmişsin gibi heyecanlıydı. ve hergün görüleceği günü bekleyip ilk günkü gibi güzel kaldı. sayfaların belki açıldığı, çiçek hatırlandığı gün sanki hiç unutulmamış gibi aynı güzellikte bakabilirdi çiçek. çiçek unutulandı, çiçek unutmayandı; çiçek silendi çünkü. çiçek baharlarını bırakıp kitaplıktaki herhangi bir kitabın herhangi iki sayfasına girmeyi seçendi.
