meselenin türkiye'nin müslüman kalıp kalmaması değil, türkiye'de de dünyanın bütün diğer ülkelerinde olduğu gibi müslüman olan bir nüfusun azınlık olarak da olsa kalacak olmasıdır. bu sebeple mesele bu ülkedeki herkesin demokratik bir ortamda, rejim histerisine kurban gitmeden haklarını yaşayabilmesi olmalıdır. bu ülkede hristiyanlar da misyonerlik yapabilmeli, bunun için öldürülmemeli; ancak aynı şekilde müslümanlar da dini tebliğ etme imkanına sahip olmalıdır, cemaatlerden tarikatlerden öcü gibi korkulmamalıdır. içinde yüzlerce dini cemaati barındıran amerika birleşik devletleri kendi sınırları dışında tam bir baş belası olsa da, kendi içindeki ortamı örnek almak gerektir. mesele türkiye kendi vatandaşına yabancı gözüyle bakmayı sürdürecek midir, sürdürmeyecek midir? ona yaşam hakkını tam manasıyla verebilecek midir, veremeyecek midir? işte sorulması gereken sorular bunlar, bunların dışındaki şeylerse teferruat zira kimse kendi milliyetini ve ülkesini seçerek gelmiyor bu dünyaya ve kimse resmi bir ideolojiyi herşeyiyle benimsemek zorunda değildir ama aynı oranda bu ideolojiyi benimseyenleri de bu ideolojiyi bırakma konusunda zorlama hakkında sahip değildir. dün nazım hikmet şiirlerini yasaklayan zihniyet neyse, kişilerin kıyafeti ile rejimin yıkılacağını sanmak da aynı şeydir.
