tanıştığımız günden beri melankolik halimde bir düzelme seziyorum. Aşk Kişilik bozukluklarını bile aşabiliyor. Aslına bakacak olursak şimdiye kadar kimseyi sevmedim yada sevemedim ama seni ilk gördüğüm an "hayatımın erkeği" olacağını tahmin etmiştim. Sadece bazı korkularım var. Beni bilirsin, takıntılı bir bireyim. Kendimi sana fazla yansıtmamaya çalışsamda bir türlü beceremiyorum. Kendine saygısı olan Kızlardan hoşlandığınıda biliyorum üstelik. Beni her halimle kabul ediyor olman, senden soğumamamın tek sebebi belkide. Terkedilme korkum da var, söylemiştim. Eğer sana tamamiyle bağlanırsam bu korku devreye girecek ve belkide seni kendimden soğutacak davranışlarda bulunacağım. Bunlar benim daha önce başıma gelmemiş olan şeyler, sebebi ise kimseye sana verdiğim Değeri vermemiş Oluşum. Sadece anlayışına sığınmak istiyorum. Senin yanında kendim olmak istiyorum ve Hayatım boyunca kurtulamadığım yalanlardan seninle beraber sıyrılmak istiyorum. Sen, bu lanet olası şehire geldiğimden beri başıma gelen en güzel şeysin. Şefkatin ve Sıcaklığın gün geçtikçe sana olan sevgimi büyütüyor. Gözümde yüceliyorsun. Hayır, abartmıyorum bunları yada gelişi güzel yazmıyorum. Biliyorum ki sende öyle düşünmüyorsun. Yanındayken mutsuzluğun içinde Mutluluğu buluyor olmamdan anlamış olmalısın seni ne kadar çok sevdiğimi. Sen bana yetersin. Mutlu olmam için Fazlasıyla yetersin. Bunu asla inkar edemem. Tek sorun depresifliği kendime huy edinmiş olmam ama bunuda zamanla aşacağız. Elimi tuttuğun sürece her şeyi başarabiliriz. Sanki o karanlık bulutlara karşı bir kalkan oluşturduk ve yakında güneş açacak. Sadece biraz beklemeli, ardından ise Güneşin doğuşunun tadını çıkarmalıyız.
