ye biten bir cümle kurmamak için çok çabalardım hep. çünkü altında yatan milyonlarca anlamın anlaşılamayacağından korkar ne varsa aklımdan geçen anlatırdım hep.
bir de sonrasında gelen "sen bilirsin"den idi korkum aslında. elbette hadsizlik etmezdim, o bilmese de "o bilir"di ama, elimden geldiğince kaçınırdım, anlatır anlatır anlatırdım.
şimdi çok daha iyi anlıyorum aslında. bazen hakikaten " peki, sen bilirsin." söylenebilecek en güzel sözden, hissedilebilecek en yüce duygudan daha da üstünmüş.
hala korkuyorum yanlış ifade eder
miyim kendimi diye, yalan değil.
ama olsun bu sefer kararım kesin, ha bir de benden günah gitti. bir zaman vermiyor bir söze de dayamıyorum sırtımı "bizde söz senettir dediğinden beri babam".
iyice bak, iyice düşün söylediklerini son ana değin. ben öyle yaptım çünkü,
"peki, sen bilirsin " (bir de gülümseme var burda)
