her dinlediğimde tüm büyük interaktif sözlüklerde başlığının altına o gün içerisinde girip methiyeler düzdüğüm murat ak sesinden bir çamur eseri.
kendisi ile o denli utangaç bir ilişkimiz vardır ki ne o bana gelir sık sık ne benim ellerim, kulaklarım uzanır uzun aralıklar koymadan. yıllardır değişmeyen alışkanlığımızdır. ne o benden bir nebze olsun sıkılır böylelikle ne ben ondan uzaklaşırcasına bir tavır sergilerim.
öyle ki, buluşmalarımız bir şarkı uzunluğu kadar değil birkaç saat kadar sürer birbirimize tutulduğumuzda.
içlendiğimiz isimlerden olmadı şimdiye dek, olmayacak da belki ama yine de bir meliha gelir başka bir surette, beklemekten usanmak mı lazım ?
