Hiç unutmuyorum. Bir gün uykusuzluk çekiyorum. Salonda uyuya kalmışım. Gecenin geç saatleri, korkmuş bir şekilde uyandım. Titriyorum korkudan ve evde kimse yok! 16 Yaşındayım! içerden, mutfak tarafından fısıltılar geliyor. Fısıltılar okadar zor duyuluyor ki, bütün duyularımı işitmeye yöneltmişim resmen. (Evde birileri varken mastürbasyon yapanlar bilir, böyle durumlarda senden iyi, içeriyi duyma kabiliyeti kimse de yoktur.) Yavaş hareketlerle koltuktan kalkmaya çalışırken, kahrolası koltuk gıcırdıyor tabi! Fısıltılar bianda kesiliyor. Beni dinlediklerini düşünüyorum. Nefes bile almıyorum. Kulaklarım öylesine güçlüler ki, uyukladığım sırada yanağıma konan sinek havalanır havalanmaz, öldürdüm sanıyorken, salonda uçuşan sineğin ellerini ovuşturma sesine kadar duyabiliyorum. Ayak sesleri duyuyorum, ufaktan.. Ömrüm boyunca üşengeç kalmama neden olan evin koridoru adımlar yaklaştıkça kısa gelmeye başlıyor ve belkide ilk defa lanet olası koridorun biraz daha uzun olmasını diliyorum.
