tartışmaya açık bir konudur.devrimin silahlı mı silahsız mı mücadele ile olması gerektiği devrimciler arasında yıllardır tartışma konusu.
tarihe baktığımızda malcolm x, mahatma gandhi ve martin luther gibi örnekler silahsız devrimin mümkün olduğunu gösterdi. marx da ingiltere gibi alt yapısı uygun ülkelerde barışçıl yollardan, ihtilal gerekmeksizin devrim olabileceğine değinmişti. yoksa hep göz ardı edilen silahsız devrim pasifist bir hayalden öte mi? diye düşündürdü insanlara.
öte yandan ernesto che guevara "silahsız devrim mi? asla." diyerek kesin yargısını bildirmişti. deniz gezmiş, mahir çayan, ibrahim kaypakkaya da devrimin silahlı örgütlenmeden geçtiğine inanıyordu. devrimci şiddet. peki kime karşı? halkla beraber olup emperyalist ve kapitalist güçlere karşı.
"insanlarımızı ortaçağ karanlığına iten, ücretli köleliğe zorlayan; işkencehanelerle, darağaçlarıyla, katliamlarla yaşayan bir düzenin şiddetine karşı-devrimci şiddet diyoruz. tarihi geriye çevirmek isteyenlerin, yani sokrat'ı zehirleyenlerin, spartaküs'ü çarmıha gerenlerin, bruno'yu yakanların, che'yi kurşunlayanların, denizleri idam edenlerin, mahirleri kızıldere'de bombalayanların karşı-devrimci şiddetine karşı, devrimci şiddet diyoruz.
binlerce insanımızı, kadın, yaşlı, çocuk demeden, sivil ve devlet terörüyle katledenlere, 1 mayıs, kahramanmaraş katliamlarını düzenleyenlere, zindanlarda devrimci ve yurtseverleri katledenlere karşı şiddet diyoruz.
bu, tarihin itici gücüdür. bu, insanlığın gelişme motorudur. bu, tarihin her dönem akladığı şiddettir. tarih bizimledir."
