insanın kendine itiraf edebilmesi kadar güç bir cesareti biriktiriyordum. Anlamsızlaştırıdığımız kadar anlamsızlaşıyoruz. Yalnızız. Yıkık dökük ilişiklerin bu fütursuz varlığında bir yerden başka bir yere debelenerek ilerliyoruz. Aşırılıklar, hayal kırıklıkları, ayrılıklar, başlıklar başlar, sonlar noktalar. Kafiyeli olsun diye değil , yüreğimiz kadar ağzımız da savaş sonrası memleketler gibi. Bölüyor bölünüyor, sahile vurarak can veriyoruz. Hiçbir siyaset makamının duygusallığına be hiçbir siyasetçinin gözlerine kanmıyoruz. Demokrasi kadar çirkin, laiklik gibi uzuvsuz ve faşizm kadar erekte bir çirkinliği yaşamışız. Korkmuyor ve fakat yorgun düşmüşüz. Ölümlerden keder beğeniyoruz, besleniyoruz. Vakur ve kan bağımlısı bir kansızlık çukurunda eze ezile tökezleyerek çırpınıyoruz.
