bu gece balkondayım. sol yanımda annemin saksıya diktiği yeşil ve acı olmayan biberler var. annem benim acı yiyemediğimi bildiğinden kendisi acı sevmesine rağmen hep tatlı biber diker. annelik ne kadar da halikulade bir şey. sağ tarafımda ise 3 adet domates fidanı ve 2 tane yeni yeni kızarmaya başlamış domates var. 1 fidan domates vermedi nedenini bilmediğimiz bir nedenden dolayı. yoksa küstürdük mü onu bilemiyorum. ayaklarım eylül ayının habercisi olan serin rüzgarlar nedeniyle bir hayli üşümüş durumda.ve yanımda buz kesilmiş bir kahve bana eşlik etmekte. arka fondada bir kaç güzel müzik tabikide. anlıyacağınız paylaşılabilecek bir sürü güzel şeyim var ama paylaşacak şu an yamacımda olan bir insan yok.
bence bazı durumlarda bir şeyin eksik olması diğer sahip olduğun her şeyi anlamsız kılıyor hatta bazen bir şeyin eksikliği hiç bir şeyinin olmamasından daha beter olabiliyor. lego misali olan şeyleri uyumlu şekilde birleştirip bir mutluluk yaratabilmemiz mümkünmüdür ki acaba? yoksa eksik parçayı birinden mi istemeliyiz? yada birinin eksik parçayla gelmesini mi beklemeliyiz?
zaten hayatta hep eksik parçalarımız olucak. ya elimizde olanlarla mutlu olmayı artık nasıl yapıcaksak öğrenicez, yada bu eksik parçaların elimizde olanların değerini sıfıra çekmesine izin vericez. hangisi daha mantıklı? hangisi daha makül? hangisi daha uygulanabilir?
bu soruların cevaplarını bilseydim zaten buraya yazma zahmetinde bulunacağımı düşünmüyorum. belkide hayatın bilinmezlerini öğrenmeye çalışıcak kadar aptalızdır veya cesaretli. her ney ise.
