çocukluğuktan yetişkinliğe doğru giderken kaybedilen en saf duygudur. en masum insan bile bir nebze kötü değil midir zaten? her iyiliğin içinde bir kötülük, her kötülüğün içinde bir iyilik vardır. kimse masum değildir bu soktumun dünyasında. ne sen, ne o, ne ben, ne en kudretli insanlar, kimse masum değildir. sadece masum olduğuna inanılmıştır. neden? çünkü o yapacağını kimse görmeden yapmıştır. ama çocukken böylemiydik? en saf, en masum düşüncelerimizi, laflarımızı, hareketlerimizi, olaylarımızı o dönemde yaşamadık mı? bir gram bile kötülük düşünmeden, her şeyi iyi niyetle yapmayı en son o zaman bırakmadık mı? kimse beni masum olduğuna inandıramaz, tanrı bile.
