dindar bir ailenin dindar çocuğuydum. ilkokul yıllarında dahi bu böyleydi. hatta lise 1'e kadar ağzıma tek bir küfür dahi değmemişti. akranlarım yanıma gelip, "ne yani sen hiç küfretmedin mi amuhagoyum" şeklindeki sorularına verdiğim cevaplar onları hep hayrete düşürürdü. sabah namazı hariç okuldan geriye kaldığınca namazlarımı kılar, diğer ibadetlerimi yerine getirirdim.
yazın gittiğimiz köyün müezzini olmuştum. hiper mario hoca diye seslenirlerdi. bacak kadar boyumla arapça ilahiler, tecvitli kuran okumalar, hepsi vardı bende.
ilköğretimim bittiğinde artık bilinen bütün dua ve sureleri ezber etmiş, kuranı bir defa hatmetmiştim.
iki farklı cemaat evinde, birinde bir diğerinde iki yıl olmak üzere bulundum. işleyişini, insanların karakter ve davranışlarını zihnime kazıdım. çoğu zaman onlar gibi oldum, hatta onlardan daha fazla onlardan oldum.
ilk defa lise sonda aşık oldum birine. ilk fitili ateşleyen olaylar o zaman cereyan etti. gerçekten, bütün içtenliğimle * ettiğim dualar sanki hiç onları etmemişim gibi olduğunu hissetmeye başladığımda oldu. tabii ki saçma olduğunun farkındaydım ama tuhaftı. sırf aklımdan bu kadarcık bir düşünce geçtiği için allah'a gecelerce ağladım beni affetmesi için. şeytanın binbir türlü oyunları olduğunu düşünürdüm. çünkü derlerdi ki şeytan imanı kuvvetli olanlarla daha çok uğraştırmış.
tabii lise sondan şimdiki zamana kadar gelen süreçte düşünmekten uyutmayan geceler, ateşli tartışmalar, sigara bağımlılığı, sürekli okumak, dinlemek, analiz etmek ve tecrübelerin getirdiği sonuç.
keşke allah olsaydı diyorum. cayır cayır yanmaya razıydım. keşke...
