Yalnızlaşmışsınızdır. Arkadaşlarınız yoktur yanınızda. Hepsi birbir gitmiştir. Ailenizle zaten sorunlarınız vardır. Sevgiliniz de sizi dinleme zahmetinde bulunmaz. işten eve geldiğinde bir şey anlatmaya çalıştığınızda ya boş bakışlarla karşılaşırsınız, ya da çoktan gözleri bilgisayar ekranına kaymıştır. Böyle anlarda ağlama isteğiyle dolan bünye kendine engel olamaz. Ağlar. Ağlamanız bile rahatsızlık yaratır sevgilinizin bünyesinde. Suratından bakışlarından görürsünüz. Ota, boka bağırmaktadır. Yaşadığınız sosyal çöküntüyü anlamamakta diretmektedir. Yavaş yavaş ağlama nöbetleriniz artar. iş bahanesiyle siktirir gider, iyice krize girersiniz ve bir pazar günü ona mektup yazarsınız. Ara vermek istediğinizi belirten, masanın üzerine koyarsınız geldiğinde okusun diye. Sonra sözlüğe girer, gözyaşları içinde bu entry i girersiniz.
Edit: yeni arayışlar ya da ayrılmak istemek değil mevzuu. Bunun gerçekten bünyelere iyi geleceğini düşünmek.
