ismini hatırlamadığım filmden bir sözü hatırlatıyor. yaşanan her yıkımdan sonra ölüm biraz daha cazip hale geliyor. öyle ki ölünce her şey de biter gibi görünür. belki de bitmeyecek. asıl ızdırap yeni başlayacak.
Dünyada, geçmişe dönüp yaptığı hataları düzeltmek isteyen, ama diğer taraftan da aynı hataları yine yapan başka bi mal yoktur ve yine bu olay dünyanın en kısır olmayan döngüsü olduğunu da bilir.
intihar etmek istemiyorum. Fakat kafamdakilerden de kurtulmak istiyorum.
herkes bu dünyada bir şeyler istiyor. kim sahip olabilmiş ki ben olayım?
bu aynı şey gibi: doğada yürüyüp ayı ile karşılaşmak istememek. ama ben yaşadıkça o ayılar hep karşıma çıkacak. ya ayılar öldürecek ya da Harakiri yapacağım.
