Ama sessiz bir kural var içimde işleyen "sevdiğim insana" alınırım.
Sevmediğim insan kırıp incitemez kolay kolay.
Değer verdiğim yıkar geçer.
Hala cevabını kendimde bulamadığım şu soru yığınına en güzel cevap; insanım...
Her şeyiyle insan.
Bazen kahpeyim, bazen düzenbaz, kıskancım bazen ve hatta hoyrat, yalancı...
Pisim mesela, hala karıştırırım burnumu kuytularda, hala çocukluktan kalma bitlerimin varlığından şüpelenir tırnaklarımı götürürüm saçlarımın arasına.
Bazen minicik bir böceğin yolda debelenişini takarım kafaya, bazen ölür birileri 'müstahak' derim üzülmeden. Dedim ya insanım.
Iyi biri hiç olamadım mesela, sevgi dolu, sevecen, şirin.
Yolda hep çattım kaşlarımı,güçsüzlüğümden korktum.
Hic sigara içmedim, alkole bir kadeh rakıyla başladım devamı meçhul...
Bazen altın kaplama çatallarla dişledim karşı sandalyedekinin etini.
Bazen dizlerimi büküp oturduğum yer sofrasında yudumladım sevdiğimin muhabbetini.
Öyle çok utandım ki utanmadım yanlışlarımdan.
Öyle kızardı ki yanaklarım saklayamadım, örtemedim çocukluğumu..
Çok sevdim sevince. Çok sevince çok umutlandırdım kendimi ve bütün çoklara özenip çok kırıldım gidişlerde.
Aldattım sevdiğim insanları mutluluğumla, en çok kendime söyledim süslü yalanlarımı.
Içimdeki depresif kadından hiç korkmadım, en çok onu sevdim . En çok...
Bir de nazım ı sevdim, tabii konudan bağımsız bu.
Şiirleri sevdim adanan... Sonra bebekleri sevdim yumuk elli.
Ailemi sevdim, üçü geçmeyen dostlarımı sonra Kitapları sevdim ve onları ayıran cisimleri... Fazlasını vermedi hayat. Üstelemedim...
Güzel biri olamadım hiç, alımlı, zeki, çekici...
Entellektüel sohbetlerim de olmadı...
Topukluları hiç giyemedim mesela, kışın çoraplarımı pijama paçasından yukarı çektim inadına.
