"o kadar hiçbir şey yapmıyorum ki anlatsam anlayamazsın boşluğumu."
buraya yazmak için çaba harcayasım bile gelmiyor. yazmamın tek sebebi ise başka bir şey yapmak istememem. hiçbir şey için bir hevesim kalmadı yani, yazmak için bile. 2 yıldır sevdiğim tek şeydi yazmak. onunla bile uğraşasım gelmiyor artık. tesellilerimi kaybettim. heveslerimi kaybettim. bomboş bir hayat.
tam bir amaç peşinde olmam gereken yıllarım en amaçsız yıllarım. aksi takdirde de kendimi kandırmış olacaktım gerçi. yine de bazen insan yalandan da olsa bir şeyler için yaşamalı değil mi? diğer türlüsü böyleyken en azından.
insanlar, hayaller, umutlar... hepsinin boş olduğunu düşünmem ne yarar sağladı bilmiyorum. düşünmeyip kendimi kandırsam daha mı iyi bir yaşamım olacaktı ya da bu neye yarayacaktı bunu da bilmiyorum. aslında bazı şeyleri bilememek problemken bazılarını bilememek güzeldi. bazı şeylerin farkına varılamadığı için.
bir şeylerin farkına varmamak için hayatıma sahte bir anlam katmak da istemiyorum. sevgi, aşk, kariyer, okul... bir süre mutlu yaşayıp ardından baş ağrısı çekmek, üzerine düşünmek istemiyorum çünkü. içkiyi de bundan içmeyeceğim artık. 30 dakikalık keyif için 2 3 saat mide ağrısı falan, değmiyor.
varsa bittikten sonra baş ağrısı yapmayan bir uyuşturucunuz, önerin.
neyse,
bir şeyler olmamalıydı. sahtelik, çıkar, maddecilik, sığlık. bunlar varken bazıları tutunamıyor çünkü. en çok tutunmayı hak edenler belki de. bunu da bilmiyorum.
bu kadar basitken hayat, bir anlamsal derinliği yokken, bu yazıyı toparlamaya çalışmak da anlamsız kaçar herhalde. yazdığım gibi kalsın. böyle dağınık, karışık, boş... hayat tadında.
