sanki bir yerlerde stop düğmem vardı da basılmış gibi. durdum, durdu düşüncelerim, durdu isteklerim, durdu kalbim. her şey durdu. nasıl bu kadar durabildi anlayamıyorum. sanki battı güneşim ve karanlıkta kaldım. ara ara güneş doğar gibi oluyor, sanki hayallerim aydınlanıyor, evet diyorum şunları şunları istiyorum ve yapabilirim. sonra bir şey oluyor yine her şey karanlık. ah diyorum durması gereken ben değilim, durması gereken etrafımdakiler. herkes bir durmalı, susmalı, sadece ben devam etmeliyim. ama hiç kimse durması gerektiği yeri bilmiyor. durmuyor, susmuyor, hiç bir fikirleri olmadığı halde konuşmaktan vazgeçmiyorlar. ne garip eksiklerle dolu hayatımda her şeye rağmen mutlu olmayı becerebiliyorum fakat başkaları tek bir hareketiyle her şeyi mahvedebiliyorlar. yaşamak zor zanaat, insanlar fazlasıyla karmaşık ve iç karartıcı olabiliyorlar....
