yahya kemal beyatlı demiş ya hani: " ankara'nın en çok istanbul dönüşlerini seviyorum" diye... bir badire atlaşmışcasına hissetmiyor değilsiniz hani seyir boyunca. yol önünüzde uzadıkça uzar. bir uçta sevgiliye kavuşma merasimi tadında ait olmadığınız, topraklarına ziyaretçi adımlar ile bastığınız kent *; bir tarafta dönüş yaptığınız, ait olduğunuz, sizi benliğinizle saran, karşılayan, kendinizi bulduğunuz kent...
nasıl anlatmalı bilmem ki istanbul'u. önce gerdanından size büyülü kokusunu zerk eder, ardından o bildiğiniz, artık sevişmekten tanıdık olduğunuz vücudun alışkanlığının ağırlığını hissettir aheste. en çok da bu yüzden çekip gidemezsiniz ya; o lanet alışkanlığın ait olma hissi, bu hissin verdiği huzur, her kıvrımının ezberlenmesinin verdiği kanıksama hadisesi. en çok bu yüzden sırtınızı dönüp gidemezsiniz ya; en çok bu yüzden mıhlanırcasına kalırsınız ya havasında, suyunda, ayrı tadında... en çok bu yüzden esir hayatlar yaşarsınız ya özgürlüğün bereketinde.
usunuzun en derinlerine usuldan girer şehrin şarkıları. gecesi güzel mavisine bürünmüş kent, mistik ruhunu nakşetmeye hazır eyler kendisini. bir şiir tadında, bir kadın mısralı şarkıda, bir yıldız çoğulluğunda, bir kalabalığın akışkan yapışkanlığında, bir susam kokusunda; masalda vardır istanbul, şarkıda, yaşam öyküsünde, kabuk tutmuş aşkta, bir anne özleminde.
o denli ağır, o denli kifayetsiz, o denli ruhumuz olan, o denli bağımlılık yapan, o denli baştan aşağı bizi kendimiz kılan kenttir istanbul.
