Bugün düşündüm. Aslında epeydir düşünüyorum. Hemen hemen 22 senedir. Şu anda bunları yazarken göğsümden yüzüme doğru ateş fışkırıyor. Bedenim ruhuma bu tavrı sürekli takınıyor. Aslında suç ruhumda sanıyorum. Dışarı mı çıkmak istiyo napıyosa, bir sorun var. Bu bariz.
Ya amını dinini ırkını sikeyim ya. Arkadaş göğsüm nasıl daralıyor....
Bugün bir kadınla konuştum. Sohbet ettik. Astrolojiye ilgi duyan bir kadın. Yıldızlarla arası iyi. Benim de öyle. Benim de aram yıldızlarla iyi ama o profesyonel. Ben avare bakıyorum o ise baktığında hayatları görüyor. Bıçaklanmış hayatlar, buruşturulmuş hayatlar, sikilmiş hayatlar. -evet, bir gün küfrü bırakmalıyım. Öldüğümde belki- Ben yıldızlara bakıp hayatımda iz bırakan kadınları ya da insanları düşünürüm. Öyle aşktan meşkten değil ama. O an ki doğanın kanunu budur. Sonra da anlarım işte. Aylak aylak da baksan profesyonel de baksan yıldızlar hayattır. Şifreli yayın gibi. Şifreyi biliyorsan okursun hayatı. Nasıl beklediğini seni kan bekçilerinin, anlatır ta anasının amındaki yıldız sana. Şifreyi bilmiyorsan da benim gibi salak salak bakarsın. Tütün tüttürürsün, gözünün kenarından birkaç yıldız da sen düşürürsün çenene doğru. Kulaklarından içeri yıldızları eritiyordur Ahmet Kaya. Sonra flu olur göktekiler. Yıldız patlamasından oluşan kara delik gibi bir şey hissedebilirsin. Öyle ki, dünyadaki bütün acıları emiyorsundur o an. Seni de yutmasından korkarsın. Bir çocuk gibi hem de. Belki biraz Brautigan şiirleri gibi naif. Korkarsın işte. Bu ortamı dağıtmak için kafanı kaldırıp bakarsın en heybetli yıldıza ve "Oğlum Allah ne kadar büyük lan" dersin. Bu naiftir, çünkü bahsettiğin büyüklük fizikidir. Komik gelir sana. Ya da çabalarsın, komik görünmek için. Çünkü gözlerinin kenarından çenene doğru akan yıldızların sayıları Marcia'nın güzelliğindeki pekiyiler kadar çoğalmıştır.
Sonra şaraplardan bahsedelim. Kırılmış kalplerin mi yoksa kırılmış sigaraların mı daha çok üzdüğünü insanı. Belki bir şarap şişesini bir kalp gibi kırar ve hayatımıza batırırız. Ay cesedimi yıkar ışığıyla, kutup yıldızı gelip namazı kılar ve bir karadeliğe gömerler beni.
Bugün yine şöyle dedim uzun zaman sonra kendime, neden ölmüyorum ki? Ve uzun zamandır böyle iyi hissetmedim kendimi. Sonra döndüm en başa. Konuştuğum Astrolojik arkadaşıma. Söylediklerine yani.
Kendin ol diyordu... insanlarla uyum içinde yaşamaya devam ettiğin sürece yavaşlarsın falan da diyordu. Hak verdim. Doğru söylüyordu. Uygulamalıyım diye düşündüm. Ve uyguladım. Mükemmel hissettim kendimi. Evet dedim. Harika bir şey bu. Teşekkür ederim Miray dedim. Sadece 10 dakika sürdü. Sonra dedim ki kendime, evet, ben bu dünyaya geliş amacı br karadeliğe dönüşmek olan, çok uzakta incecik parlayan bir yıldızım ve çok yalnız.
Duvardan fısıldadı Brautigan;
" Ne zaman başımı göğsüme doğru indirsem koku geliyordu. Sonra fark ettim; koku, kalbimden geliyordu."
