"yarın yine sıkıcı ve aynı şeyler olacak", "keşke şu konuda biraz daha şans tanınsaydı", "şu an yaptıklarının ceremesini çekiyorsun", "yarın her şeyi ardımda bırakıp balık tutmaya mı gitsem acaba", "peki ya elimdeki bütün parayı şişelerce viskiye yatırsam nasıl olurdu", "her şey düzelecek mi peki", "onları hiç sevemedim", "hayat bu mu, bu nasıl hayat", "adama bak beni mahkemeye verecekmiş, versin bakalım görelim", "insan o anda sahip olamadığı şeyleri özlermiş, ona sahip olunca da değerini bilmezmiş, ne kadar da doğru", "yok daha değil, biraz daha uğraşmam gerek o konuda, sabretmeliyim aynen", "ankara'yı özledim, üstelik şimdiden"... diye devam eden ve karman çorman bir şekilde beynin içinde dönüp duran sorular ve cümleler fırtınasıdır. bir günümün gecesi de düşünmeden geçecek mi acaba diye merak ediyorum şu sıralar. sanırım beni ayakta tutan en büyük şey kendime olan inancım, onu da kaybetmek istemiyorum desem yeridir.
