şehrim, şimdilik. kayseriye sadece uludağ sözlüğün bu başlığı altında bile döşemediğim kaldırım kalmamıştır sanırım. gitmek istediğimi sürekli söylerim. ama bu gece anladım ki, isterse dağ başındaki iki üç haneden ibaret olsun, insanın memleketiyle bağını koparması zor bir şeymiş.
belki ahım şahım bir şehir değil, belki severek yaşanacak bir şehir değil ama bunlar değil mesele. şehirdeki beton yığınları da ya burda yaşayan tanımadığım bir milyondan fazla et yığını da değil benim meselem. anılar var, yılların yaşanmışlığı var. kimi zaman ağladığın kimi zaman kahkaha attığın nice yer var. hepsi bi kenara aile var, ailen gibi gördüğün insanlar var. zaten memleketi memleket yapan budur. ne doğman ne doyman.
yarın, kayseride bundan sonra misafir sıfatım olmadan geçireceğim son gün. şehri siktir et, şehre emanet ettiklerim önemli. ailem, dostlarım, anılarım.
