Barış Bıçakçı'dan okuduğum ilk eser ve çokça sevdiğim. Altta paylaşacağım cümleler ve niceleri beni benden almıştır zira. Anlatim karakterlerin birinin ağzından ki kendisi de bir yazar. Bir kadına olan aşk üzerinden dostluk muhasebesi yapılmış kitapta. Birbirlerine oyle bağlı öyle çok sevgi dolular ki zamanında ayni kadina aşık olma hayali bile kurarlar.
“Bizim büyük çaresizliğimiz Nihal’e aşık olmamız değil, sesimizin dışarıdaki çocuk seslerinin arasında olmayışıydı. Asıl çaresizlik buydu.”
”En büyük ahlaksızlık, demiştim kendi kendime, bir aşkı yaşayamamaktır. Hayatı mümkün olan en geniş haliyle yaşamak gerekir, demiştim.”
Ayrıca söylemeden edemeyeceğim olaylar ankarada geçtiği için cazibesi ve havası bir başkadır benim için.
