dünyanın belki de en üzücü seyidir ve üzüntünüz zaman gectikce daha da artar, onun yoklugu o kadar size acı verir ki sizde yasamak istemessiniz ama bir yandan mantıgınız der; dünya böyle.. ama bi tarafınız bunu asla kabullenmez, onunla alakalı her seyde gözleriniz dolar ve etrafta kim olursa olsun aglarsınız, yoruluncaya kadar aglarsınız. iste o zaman aslında anlarsınız dünya da artık hic birsey daha fazla üzemez sizi, daha fazla aglatamaz, eger kaybettiginiz insan size herseyi ögreten, her zaman yanınız da olan, sizi oldugunuz kisi yapan insandıysa..
