fakir baykurt'un mustafa güzelgöz'ün hayatını romanlaştırdığı eseridir.
güzelgöz'ün hayatı ve yaptıkları güzel örneklerdir. amacını tasvip etmesem de cemaat yararını gözeten, cemaat ile ve cemaat için maddî bir çıkar beklemeksizin bir şeyler yapan insanların yaptıkları takdir edilmeli ve anlatılmalıdır. anlatılmalıdır ki bir şey yapmak istediğimizde "cebine para mı giriyor" diyen ahlaken düşük adamların sayısı azalsın; güzelöz gibi insanların sayısı artsın. kemalist değilim ve kemalistlerden nefret ederim. ama "mizah" ürettiğini iddia eden faydasızlardansa ülkesi için iyi bir şeyler yaptığına inanarak para, pul döken, zaman harcayan ve ter döken böyle insanlarla hasım olmayı tercih ederim.
lakin bunlar anlatılırken, keşke, yapılan bazı islâm dışı şeyleri -şarap üretmek- meşru göstermek için, romanda bir -belki gerçekten böyle biri var ama bu pek mühim değil- imamı "allah rızkımızı çıkarmamızı, sağlığımızı korumamızı (şarap sağlığa zararlıdır düşüncesinden hareketle) emrediyor. haram kıldığı ise insanın kendisini kaybetmeyecek kadar içmesi gibi sığ, ciddiyetsiz ve alay konusu olmaktan öteye gitmeyecek sözlerle konuşturmasaydı fakir baykurt.
hoş, hatasız kul olmaz ki bu tavır baykurt romanlarının hepsinde gördüğümüz bir şey.
köy enstitülü bir yazardan aksi bir davranış beklersek hatalı olan biz oluruz .
