Yıllar önce hayatımı mahveden o insanı uzun bir sürenin ardından bu akşam gördüm ve ilk defa bu kadar yoğun bir nefret hissettim ona karşı. Ne o ne de bir başkası onun beni bu denli etkilediğini bilmediği için hiçbir tepki gösteremedim. Hatta o insanın karşısına geçip sanki hiçbir şey olmamış gibi şakalaşıp gülerek çay içtim. Bütün gece güldüm ama o nefret hiç azalmadı. Ona olan ahım tuttu ama içimin ateşi hiç sönmedi ve böylelikle sönmez de.
